Αγαπητοί συνάδελφοι
Οι πολιτικές συμφωνίες και διαφωνίες μπορεί να αλλάζουν το μεγάλο τοπίο της ζωής μας, αλλά η πορεία του καθενός μας διεκδικεί τη συνέχειά της στο δικό της μικρό τοπίο. Κι εκεί τα μεγάλα γεγονότα μικραίνουν και οι μικρές καθημερινότητες γιγαντώνονται – καμμιά φορά σε βαθμό ανατροπής. Αν όμως κάτι μικρό μπορεί να μας πληγώσει, κάτι εξ ίσου μικρό μπορεί να γίνει η αχτίδα φωτός που χρειάζεται η μέρα ή η ζωή μας για να λάμψει. Καμιά φορά είναι δύσκολο να το διακρίνεις μετά από χρόνια αντικατάστασης της αληθινής ζωής και των αληθινών συναισθημάτων, με πράγματα και αισθήματα αγοραστά, με κούφιους εγωισμούς και παιχνίδια εξουσίας. Είναι λογικό σήμερα να αισθανόμαστε γυμνοί και ανήμποροι και μόνοι. Όσο εξαρτημένοι και εάν έχουμε γίνει από ένα τραπεζικό λογαριασμό, στο τέλος κατανοούμε ότι από κει δύο μόνο συναισθήματα μπορούν να προέλθουν –και αυτά μόνο για λίγο. Φόβος ή Ανακούφιση. Η δύναμη της ζωής και η ευτυχία προέρχεται από άλλες επενδύσεις. Επενδύσεις στην εσωτερικότητα, στη βελτίωση, στο βάθαιμα και πλάταιμα της ύπαρξης και μέσα απ’ αυτό, στις πραγματικές φιλίες και σχέσεις – ναί, ακόμα υπάρχουν και είναι ο καιρός οξύς να τις ξανα-ανακαλύψουμε.
Ο Αριστοτέλης θεωρούσε ότι ο νους «ανεβάζει» τον άνθρωπο πάνω από τα άλλα πλάσματα ενώ η ύλη και τα προβλήματα της τον «κατεβάζουν» σε αυτά. Η ευδαιμονία κατ’ αυτόν, αποκτάται με την Αγωγή και αυτή αποσκοπεί στην πλήρη και απόλυτη επικράτηση του νου, που είναι θέμα της Ηθικής ατομικά και της Πολιτικής γενικά. Σήμερα γνωρίζουμε ότι η ευδαιμονία δεν έρχεται μόνο από έναν ώριμο νου αλλά, ακόμη περισσότερο, από ένα ικανοποιημένο συναίσθημα. Και το συναίσθημα ικανοποιείται όταν προσέχουμε όχι μόνο τον εαυτό μας αλλά – για τους περισσότερους από μας – και τους γύρω μας ( βλέπε ελεύθερο θέμα: «Η ανθρώπινη φύση»).
Φαντάζει ανούσιο τώρα να σκεφτόμαστε πως θα ήταν ίσως η χώρα μας χωρίς τον απόλυτο ατομισμό. Αν δεν είχε διαλυθεί ο κοινωνικός ιστός από τη γαλουχία γενεών στις πρακτικές του πελατειακού κράτους. Αν αγαπούσαμε τη χώρα και σκεφτόμαστε το μέλλον των παιδιών μας. Ίσως ακούγονται μελοδραματικά όλα αυτά, αλλά αυτό που προσπαθώ να πω είναι ότι δεν πρέπει να στεναχωριόμαστε για ότι χάσαμε, γιατί δεν ήταν όμορφο ούτε πραγματικό, αλλά άσχημο, επιπόλαιο και αναποτελεσματικό.
Όταν κατασταλάξουν όλα μέσα και γύρω μας, θα βρούμε πιστεύω την δύναμη να αναζητήσουμε μια διαφορετική πορεία για ένα μέλλον δικό μας, ίσως φτωχότερο αλλά δικό μας και αληθινό. Εάν θέλουμε κάτι καλύτερο, πρέπει να το παλέψουμε με άλλους τρόπους, όλοι μαζί, γιατί δεν μας λείπουν ούτε οι δυνατότητες, ούτε το θάρρος. Απλά πρέπει να σκεφτόμαστε, να αναζητούμε λύσεις και το σημαντικότερο από όλα, να μάθουμε όπου χρειάζεται, να δουλεύουμε συλλογικά.
Εύχομαι να ξεκουραστείτε αυτό το δύσκολο καλοκαίρι και να βρείτε μέσα σας τη δύναμη για ένα καινούριο, σωστό ξεκίνημα.
Μαρία Μυλωνάκη
Διευθύντρια σύνταξης